Do you Believe in Gravity? Do you Trust the Pilot?

Presentation

After three group performances created together with the other members of the dance company Zoo, Thomas Hauert has now decided to return to the solo format, in order to explore new territories. In his latest piece he mixes dance with texts and songs. Hauert already used singing in Pop-up Songbook, a previous performance, but in that case it served to study the physical implications of singing, the connection between movement and the voice. This time particular attention goes to the ballads\' texts, written by Hauert himself. The solo has been chosen as a useful format for experimentation, but there are also other justifications for its use here, as the performance explores the connections between the individual and the world at large. The starting point is the circle, an enlarged dot, a circular entity which could represent the individual\'s conscience. If a human being confines himself to the level of this conscience, however, he soon starts to go round in circles. There is no other solution than to leave the area and to launch out, either inwards - into the self - or outwards. Do You Believe in Gravity? Do You Trust the Pilot? is about that movement, the search for the self, communication and existential questions. It is about love, the fundamental part the others play in establishing our personal world view, the indispensable trust we have to put in them and our ensuing vulnerability. Hauert soon leaves the emotional level to explore the metaphysical domain: beyond scientific assumptions and clear-cut, binary logic the choreographer investigates concepts such as chance, intuition, creativity and volition. Actually, while developing these philosophical notions reminiscent of fuzzy logic, Hauert carries on, but at a different level, the investigation that led him to improvisation: how to bring about the unexpected, the unthinkable, that which can\'t be conceptualised? In return the dance feeds upon a new understanding of its areas of meaning and of what\'s at stake. Hauert steps out of the infinite number of possible walks of life to stand alone in front of the audience, sincere, generous and vulnerable. From his retreat, a red round rug, he invades the stage and gets into communication with Simon Siegmann\'s bright scenography and Bart Aga\'s electronic music, symbiotically developed with the text and movement, to present the audience with a fleeting glimpse through his private window on the world.

Denis Laurent

SONGS
1)
There\'s a place
That\'s small enough
To hold in your arms,
But big from where I stand,
It looks back at me
In all the things I see.

You can get so close,
And yet it will always be
Too far for anyone but me
To ever be close enough
To see and feel
What\'s not completely hidden.

So it can be quite lonely here,
And often I would like
My friends to know what\'s going on
Inside that part of me,
To which
Nobody else can have a key
If I should disappear
Before I find a way to let you in,
Know that I tried to tell the truth
-most of the time

But being true
And seeming true
And wanting something to be true
Are look-alikes that fool me still
Against my best intentions

How ever I explain
Whatever we exchange
There\'ll always be the mystery
Of what it feels like to be me

Thomas Hauert

2)
Komm, wir springen raus
Und tauchen in die Weite,
Die sich öffnet
Zwischen allem, was uns h�lt.
Dort, wo alles entsteht,
Wo sich alles bewegt
Und sich alles verändert.

Es braucht Mut,
Denn es kann gefährlich werden.
Aber denk daran,
Dass du selber immer
Bei dir und lebendig bist.

Wenn du los lässt
Und in die Tiefe schaust
Und nichts mehr dem festen Boden gleicht,
Dann siehst du,
Was die Welt wirklich ist

Thomas Hauert

2) (english translation)
Come on, let\'s jump
and dive into the world
that\'s opening up
amidst everything that keeps us back.
Over there, where everything originates,
where everything moves
and where everything changes.

It requires courage
as it can be dangerous.
But remember
that you\'re always
yourself and alive.

When you let go
and look into the abyss
and no longer seem to find a firm footing,
then you see
what the world\'s really like.

3)
Je vous ai fait confiance
Quand vous m\'avez, très sincèrement,
Dévoilà le monde
Mais petit à petit
J\'ai réalisé
Que mon arrivée
Ne vous a pas dispensé
De vivre une vie
Aussi tourmentée que celle de n\'importe qui
Le monde est devenu différent
A travers mes yeux
Mais j\'ai pu, pour un moment
L\'apercevoir par les vôtres

Je te fais confiance.
Toi, généreuse et bienveillante.
Avant même que je ne le devine,
A mes côtés,
De notre enfance,
Des souvenirs en partage, /nous partageons des souvenirs
Qui nous font rire encore/qui encore nous font rire

Et quelques autres bagages
Qui pèsent plus lourds,
Qui blessent toujours,
Quel que soit l\'âge.

Je vous fais confiance.
Et vous me donnez des raisons de croire
Que votre histoire
N\'est pas un mirage,
En entrant dans la vie des autres,
Les expériences se multiplient,
Et si parfois je me méfie,
C\'est que j\'ai vu,
Des deux côtés,
La confiance trahie,
Les certitudes brisées.

Je te fais confiance.
Tu me permets si honnêtement
De découvrir ton âme,
De me rapprocher.
Ensemble on sait créer
Le plus doux présent qui soit.
Voulant croire en ton innocence,
Et en la mienne retrouvée,
Je me laisse aller à la dépendance
Pour t\'aimer, je prends le risque de tomber.

Thomas Hauert

3) (english translation)
I trusted you
when, straightforwardly,
you revealed the world to me,
but I realised
by and by
that my arrival
didn\'t exempt you
from leading a life
as tormented as anyone else\'s.
The world became different
through my eyes,
but just for a moment
I was able to see it through yours.

I trust you.
You, who are generous and kindly.
Before I could even guess so
you were already at my side.
We share
childhood memories
that still make us laugh


and a few other pieces of luggage
that are heavier to carry,
that go on hurting us
despite our age.

I trust you.
And you give me reasons to believe
that your story
is not an illusion.
When entering another one\'s world
our experiences multiply.
If I\'m sometimes suspicious,
it\'s because I\'ve seen
- from both sides -
that trust is abused
and that certitude vanishes.

I trust you.
You allow me, with such sincerity,
to discover your soul,
to come close to you.
Together we can create
the sweetest possible present.
Believing in your innocence,
and in mine, which I have recovered,
I abandon myself to dependence.
To love you, I accept the risk of falling.

Do You Believe in Gravity? Do You Trust the Pilot?

Published by Dance Zone (Tanecni Zona) PRAHA - Nina Vangeli on 2002-05-00

This is a choreographer who alludes to noetics, to intellectual speculation. He desires to know the environments around him as well as the one in his own brain. His quest relies on music and sound. The sound designer sits right on stage like a pilot at the controls.

Is faith a reliable instrument for acquiring knowledge? And are hearing and touch adequate guides? Hauert is another who - hardly to our surprise - begins his quest with prime numbers. You could say he explores the dancer's thought patterns, his own thought patterns. He starts with a study of the circle. In the dim space we see a round red carpet with a microphone standing in the middle.

The piece begins with long steps around the edge of the circle, with only the subtlest of variations in rhythm, diameter, gravity, as if the dancer wished to force the circle to give up its secret by way of his persistence. Then he grabs for an anchor in the form of the microphone, a prop used often in contemporary dance. Just as drama began to sing and dance when words were not enough to portray emotion, today's dance seizes the microphone when it is not sure the audience will fully understand, when it is unclear the audience will be able to read the body and movement. - But the microphone leads only to superficial knowledge - to imitation. The dancer plays awhile with frozen poses, taken from day-to-day life - like the mime in the street who lets us know he is not a statue with a wink of his eye.

Then he returns again to his own thought structures, in which geometry meets obsessiveness. A moving light helps him to draw a series of circles and squares in the empty space; he surfs among them, first testing the shapes tentatively, then systematically, classifying them, comparing to determine which one best fits his body. Is this meeting of geometry and obsessiveness in dance entertaining? Not particularly. But Hauert's relentlessness deserves our respect - or at the very least our contemplation. We can't avoid thinking of the famed relentlessness of a genius dancer and choreographer who was ahead of his time, Vaclav Nijinsky. While falling into mental illness he drew geometric pictures like a mantra of his dance. encoding his experience, and his knowledge of dance and movement in them. Nijinsky desired mystical knowledge, and paid for it in madness. Thomas Hauert's flight is not as self-destructive, it is he who will be paid instead of paying for it.

This whole performance about the thought patterns of the dancer ends surprisingly, shifting into a kind of safe, private, legalized madness: the dancer is back at the microphone and in singing a melancholy song he slips into karaoke, into just the kind of entertainment which is the exact opposite of self-discovery - self-delusion, a personal myth, a touch of media illusion.

Nina Vangeli
Dance Zone, Spring 2002, Prague

The minimalism of form and colour

Published by Proscenium: Space & Dance / Elke Van Campenhout on 2001-04-04

Compagnie Zoo stands for intelligence and transparent choreographic pieces in which the body with all its modifications occupies a central place. Thomas Hauert's performances are characterized by a great compositional power, in which improvisation is all-important, as well as a great deal of humour and Simon Siegmann's recognisable stage designs. In Do you believe in gravity. Siegmann opted for a dynamic division of space. A stage concept of light that appears out of the dark and then vanishes. Clusters of overlapping geometric shapes appear next to a simple, round, red rug. Circles and squares intersect one another and thus acquire an unequal density. A layered structure of light in which Hauert attempts to find his way. At a certain point in Verosimile the lighting plan even starts to function independently. In the absence of the dancers, the lighting plan is shown in reverse order and speeded up. It is a question of memories, a dramaturgy of lighting that manifests itself independently of the dance as a guiding, constructive element of the performance. This is contrasted with the simple structure of the stage area. The musician is positioned on the left forestage and Hauert more centrally upstage. This option is determined by the dynamism of the view. Because the spectator views the stage according to a repetitive system. From downstage left, to upstage right, in the same way one has been taught to perceive a text. We also see this apparent simplicity in the group performance Verosimile, for which Siegmann lays several bands of coloured dance floor one behind the other. The pattern of horizontal stripes created in this way exudes an incredibly cheerful air, reminiscent ofthe bright colours ofthe circus. The green, yellow and blue of the dance floor fits in perfectly with the lightness of the choreography and the use of Italian pop songs. A striking element of the design is the rolls of ballet floor that have only been unrolled as far as the dance floor extends. The ends of the rolls lie waiting on the perimeter, and this gives the whole stage set a very temporary feel. A fleeting moment between get-in and get-out. It is an operation in which we see the transience of the dance itself. Siegmann creates strictlydefined spaces which are largely filled by the lighting. The dance makes its mark on the space and the light grows in the designer's mind. The spaces that develop are not illusionistic. The stage designer adheres to a technical minimalism that shows itself in all its materiality. The movement develops from basic concepts such as colour, form and size. Or from the choreographic construction itself. For example, he uses the 300 taped markers for the dancers to construct a special decorative element that becomes an integral part of the larger whole. The spaces are not focused on detailed presentation. There are either no accessories, or else they take the place of the set itself by their repetition. A single stage image comprising 300 chairs or 3000 bottles of Evian. In which the object presents itself as an object. Initially the whole theatrical space develops from the black box of the computer. It is a very graphic detail, which is subsequently delineated in the three dimensions of the space. It is a method of working which generates unexpected options. A virtual space that constructs itself as easily as it disappears into nothing.

Dansers op de stoel van de choreograaf

Published by De Financieel-Economische Tijd - Pieter T on 2001-06-23

(...) Overdaad is zeker niet het probleem van Thomas Hauerts Do you believe in gravity? Do you trust the pilot?. Zowel in zijn groepschoreografieën voor zijn gezelschap ZOO als in zijn solowerk vindt hij steeds een mooie balans tussen improvisatie en structuur. Maar ook bij ZOO merk je dat hij meer een danser dan een choreograaf is, meer iemand die geniet van het dansen en bewegen zelf dan op het zich toeleggen op complexe figuren en groepsbewegingen. Bij Hauert tref je al wel eens een duet aan, maar het is toch steeds de individuele danser die op de voorgrond komt te staan. Hauerts krachtige, zelfs wilde, in alle richtingen uitwaaierende manier van dansen is trouwens steeds een belevenis. In de laatste solo combineert hij dit dansplezier echter met liederen waarvoor hij de tekst schreef en Bart Aga de muziek. Daarin geeft hij enkele bespiegelingen ten beste over de ondoorgrondelijkheid van de menselijke geest en het vertrouwen dat daarom nodig is om te kunnen en willen communiceren, of het nu met dans of met het woord is. Het gevoel dat je daaraan overhoudt is wat dubbel. Hauert is geen geschoolde filosoof of begenadigd literator en al evenmin een natuurtalent als componist en zanger. Als je zijn liederen objectief beoordeelt, is deze voorstelling niet zo bijzonder. Maar net omdat hij zingt, krijgen zijn woorden een emotionele openheid en kwetsbaarheid die iets haast vertederends heeft. Hauert speelt geen blufpoker zoals Amgod, en heeft wellicht minder hoge ambities dan Roberto Olivan, maar hij toont iets wat we allen wel weten maar zelden durven toegeven: in zaken waar het er echt toe doet, zijn we allen maar stamelaars.  

Zeg het al dansend

Published by De Financieel-Economische Tijd - Pieter T on 2001-06-06

De Zwitser Thomas Hauert ontdekte zijn roeping als danser pas vrij laat. Dansen in de woonkamer deed hij altijd al graag, maar eerst maakte hij netjes zijn onderwijzersopleiding af. Dan ging het snel: eenopleiding aan de Rotterdamse dansacademie, waar hij een technische basis legde onder zijn danskunst, gevolgd door een carrière bij Rosas. Met zijn compagnie ZOO keerde hij terug naar zijn eerste liefde,de improvisatie. In het Kaaitheater brengt hij nu de solo Do you believe in gravity? Do you trustthe pilot?

Op het recente improvisatiefestival in het Kaaitheater kon je hem nog zowel solo, in Hoboken Dance, als in groep zien improviseren. Zoals uit de recente groepschoreografie Jetzt, op muziek van Thelonious Monk, nog bleek, is Hauert echter een buitenbeentje in het genre. Hij combineert plezier in het onverwachte van dansimprovisatie immers met een sterk gevoel voor compositie. In Pop-up Song-book kwam ook zijn fascinatie met de mogelijkheden van de menselijke stem, als complement en begeleiding van de dans, tot uitdrukking. In de solo Do you believe in gravity? Do you trust the pilot? wordt alweer gezongen. Bovendien doet hij nog een stapje verder in het bemiddelen tussen een sterke choreografische structuur en het plezier van de onverwachte vondst. Hauert is ondertussen een doorgewinterde Brusselaar geworden. Ondanks zijn Zwitserse roots en gastresidenties in het Stadttheater van Luzern voelt hij zich thuis in onze hoofdstad. De uitmuntende werkomstandigheden die hij hier geniet in de Studio van het Kaaitheater zijn daar wellicht niet vreemd aan. Zijn Nederlands is zelfs nagenoeg vlekkeloos: haperingen in zijn zinsbouw getuigen eerder van een aarzeling om al te definitieve uitspraken te doen over zijn werk dan van een gebrekkige taalkennis. Hauert behoort duidelijk tot de school van choreografen die eerder in de zeggingskracht van de dansbeweging zelf geloven dan in een zeer gesofistikeerd betoog. Maar uit het gesprek blijkt wel dat hij allerminst ongevoelig is voor de spanning tussen de beweging an sich en de talige interpretatie ervan.

Hoe past deze solo in je werk?

Thomas Hauert: Tot nog toe was ik vooral bezig met abstract onderzoek naar beweging. Improvisatie speelt daarin een belangrijke rol, maar het was nooit een doel op zich. Ik vind het even boeiend om dansmateriaal dat in improvisaties ontstaat te structureren in een choreografie en om ruimte te exploreren. Voor mij is improvisatie vooral een middel om tot spannend dansmateriaal te komen. Ik elimineer dat improvisatorisch element achteraf echter niet. In elke beweging die je maakt zit immers een heleboel intelligentie, en die wil ik ook tijdens een voorstelling maximaal gebruiken. In Jetzt bijvoorbeeld kon je misschien wel de indruk hebben dat alle bewegingen precies bepaald waren, maar in feite gold dat maar voor enkele fragmenten: de stukken waarin unisono gedanst werd, de dans voor het filmscherm en de ingewikkelde vloerpatronen die we op het einde uitvoeren. De solos daarentegen zijn louter improvisatie. Ze worden wel gestuurd door bepaalde taken of opdrachten die ik aan elke danser toewijs. Die opdrachten zijn hun ook op het lijf geschreven. Daarom kan je de indruk hebben dat de ene heel wat voorzichtiger en zachter beweegt dan de andere. Dat geeft elke danser een eigen, verschillende presentie op de scène. Daar werk ik heel hard aan: de keuze voor de opdrachten wordt altijd geïnspireerd door het streven de beweging zo boeiend mogelijk te maken.Voor deze voorstelling wilde ik echter proberen de bewegingen niet op een louter abstracte manier te presenteren, maar ze in te bedden in een context van woorden. Ik moet wel meteen toegeven dat de meeste voorstellingen die ik zag waarin woord en dans gecombineerd worden mij niet bevredigden. Heel vaak draait het erop uit dat de beweging gedegradeerd wordt tot een soort illustratie bij een verhaal. Alsof de makers niet vertrouwen op de eigen zeggingskracht van de dans. Mijn uitgangspunt is anders. Ik gebruik teksten als een uitnodiging tot het publiek om een bepaalde interpretatie van de bewegingen aan te nemen. De reden is heel simpel. In het abstracte werk dat we tot nog toe maakten konden we best wel creatief bezig zijn met de manier waarop iedere danser zijn taken invulde. Maar het bleef een open vraag hoe de mensen dat zouden interpreteren. Ik vermoed dat kijkers bij zon open voorstel heel makkelijk terugvallen op steeds weer dezelfde associaties, los van wat de voorstelling zelf te bieden heeft. Om voor zichzelf tot een bepaalde eindindruk, een kern van betekenis te komen, maakt de kijker gewoonlijk een sterke selectie uit alles wat een dansvoorstelling aanbiedt aan indrukken, bewegingen, klanken. Door tekst toe te voegen aan de beweging vernauw je van in het begin de interpretatiemogelijkheden. Je dwingt ze in een bepaalde richting. Of met andere woorden, je geeft de kern van de betekenis van de voorstelling ogenblikkelijk weg. Ik denk dat de kijker daardoor de omgekeerde beweging kan maken. Door zijn kennis op voorhand van de essentie van de voorstelling houdt hij aandacht over om te kijken naar alles wat die betekenis tot stand brengt. Hij kan zijn aandacht richten op alle aspecten van de voorstelling. Ik denk dat ik op deze manier de beweging rijker aan betekenis kan maken in plaats van ze te verarmen, zoals zo vaak gebeurt bij de combinatie van woord en dans. Zijn teksten zijn heel eenvoudig. Hauert: Ofwel zing ik ze in liederen die ik met Bart Aga voor de gelegenheid componeerde. Ofwel spreek ik ze uit. Dan worden ze opgenomen en na manipulatie terug de zaal ingestuurd. Bart Aga voert die manipulaties uit. Hij staat mee op het podium en improviseert tegelijk elektronische muziek. De teksten zijn gedachten over het zelf, over je eigen lijf en je eigen zijn. Het gaat over het besef dat je eigenlijk altijd alleen staat met je perspectief op de dingen. Je bent onvermijdelijk de enige die jezelf van binnenuit kent en dus de wereld op een bepaalde manier waarneemt en interpreteert. Anderzijds gaat het ook over het vertrouwen dat er nodig is om desondanks te communiceren, om een beeld van buitenaf van je eigen bestaan te krijgen. Want hoe je het ook draait of keert, je bent toch aangewezen op feedback van anderen. Dat geldt ook en zelfs vooral op de scène: je bent je er doorlopend van bewust dat je bekeken wordt. Voor mij is het een waagstuk. Niet alleen begeef ik mij op onbekend terrein door te werken met personages, het is ook de eerste keer dat ik voluit zing in een stuk. Ik probeerde dat wel al uit in Pop-up Songbook, maar niet op die schaal en niet in een solovoorstelling. Ik zet mijn gedachten ook in mijn eigen, concrete woorden uiteen.

Heeft het gebruik van teksten ook tot een andere manier van choreograferen geleid?

Hauert: Nee, ik bouw de choreografie zoals altijd op rond verschillende opdrachten die ik mijzelf stel, en waarop ik dan improviseer. Die improvisatie blijft ook in de voorstelling aanwezig. De solo opent met een eenvoudige opdracht. Ik loop rondjes op het podium. Maar het is geen gelijkmatige loop: door steeds andere loophoudingen aan te nemen, door andere lichaamsdelen in spanning te brengen, krijg je verschillende, typische manieren van lopen. Het idee is ontstaan door de observatie dat je de gekke bewegingen die bij improvisaties ontstaan makkelijk naar een personage toe kan trekken. In de eerste taak doe ik dat op een bewuste manier. Ook in de tweede taak worden personages opgeroepen. Daar beweeg ik mij doorheen een bos van lichtbundels. Elke bundel is geassocieerd met een bepaalde beweging, en zo ook weer met een bepaald type. Als ik door de lichtbundel ga moet ik de beweging die daar latent opgesloten zit, zichtbaar maken. Het is een oud idee, dat ik vroeger al eens uitprobeerde in een stuk dat later tot Hoboken dance evolueerde, maar ik heb het toen niet uitgewerkt. Werken met die lichtbundels is voor mij een middel om bewegingen in de ruimte te plaatsen. Bij een laatste taak beweeg ik mij alsof ik voortdurend aan iets trek of zelf getrokken word in verschillende richtingen. Het beeld daarbij is dat van een zwaartekracht die van richting kan veranderen. Meestal wijst ze, zoals gebruikelijk, naar onderen toe, maar ik handel ook wel eens alsof ze in een andere richting wijst. Ook dat is een vertrouwd idee, dat je bijvoorbeeld ook in Jetzt kon aantreffen.

Is dat werken met vooraf bepaalde taken bedoeld om tijdens improvisaties niet steeds keuzes te moeten maken?

Hauert: In zekere zin wel, al is de manier waarop je een taak bepaalt natuurlijk ook een keuze. Die keuze valt alleen vroeger. Voor het publiek is dat echter niet noodzakelijk zichtbaar. Vaak weet het niet wanneer je een bepaald stramien volgt en wanneer je daarop improviseert. Je was een tijdlang in residentie in het Stadttheater in Luzern.

Hoe was die ervaring?

Hauert: Het theater had vroeger een vast balletgezelschap. De nieuwe directeur wou een choreografisch centrum oprichten. Ze trok Walter Heun aan, die in München Tanzwerkstat Europa uitbouwde met zijn organisatie Joint Adventures. Hij nodigde grote gezelschappen als Cunningham, Trisha Brown of Wim Vandekeybus uit, maar coproduceerde ook kleine gezelschappen als dat van Anna Huber of mijzelf. Maar er kwam heel wat kritiek op die manier van werken. De stad zag liever een vaste choreograaf in residentie, en het oude balletpubliek was al evenmin tevreden met de koerswending. Hij heeft dus heel wat moeten inbinden. Voor een klein gezelschap als het onze ligt het ook niet voor de hand om in een grote structuur als zon stadstheater te werken. Alles wordt er al heel lang op voorhand tot in het laatste detail geregeld en gepland. Wij bepalen daarentegen alles gaandeweg, zodat belangrijke beslissingen over belichting en decor soms maar heel laat in het werkproces vallen. Voor de première van Jetzt konden wij zo ook maar heel kort ter plaatse repeteren. Het decor moest ook elke dag weer opgebouwd en afgebroken worden. Er staan immers steeds heel wat voorstellingen tegelijk op de affiche in zon groot huis. Veel inhoudelijke steun kregen we er ook niet. Dat ligt echter vooral aan het feit dat we weinig ter plaatse werkten: alle leden van ZOO wonen hier in Brussel en hebben vooral hier contacten. Daarom kunnen we hier dingen heel snel voor elkaar krijgen. Je kan ook sneller beroep doen op mensen om feedback te krijgen.